لال بلاگ

لال بلاگ

وقت خودتونو با خوندن این وبلاگ تلف نکنین.
لال بلاگ

لال بلاگ

وقت خودتونو با خوندن این وبلاگ تلف نکنین.

اومده بود زاینده رود و ببینه

                         اومد؛

                               دید؛

                                  من اونو ندیدم .

      خوشـ   وقـ

                        وق

                        
وق
   
                         
 وق

                       
وق

                       
وق

                     وقتم

                             
                                خوشوق
                                       
                           
                                       تم
                              

مرگ بر روباه
                     زنده باد سگ

سرزمین جدید

تاریخ گمشده ما

                                                          

بر طبق مطالعات باستانی اولین حیوانی که به دست جاندار دوپا اهلی و رام شد سگ است و سگ از صبح علی الطلوع تاریخ شد رفیق و یار غار ابوالبشر و در همه حال کمک حال او .

همین حیوان خیلی نجس در ایران باستان از جایگاهی رفیع برخوردار بود ولی بخت و اقبالش چندان بلند نبود و با هجوم اعراب به ایران حتی سگ نیز هر آنچه که داشت به یکباره از دست داد .

با این حال همچنان با وفا ماند و گوشه عزلت گزید و دم نیاورد تا بلکه دستی از آستین غیب درآید و حرمت از دست رفته اش را باز ستاند و خوب قرعه فال به این کلاغ پیر افتاد .

بنابراین این کمترین. آسمون و ریسمون بافتم بلکه مقبول افتد. نیفتد هم خیالی نیست که از غارغار کلاغ بیشتر از این انتظاری نیست .

در ازمنه خیلی قدیم هنگامی که قوم محترم آریا دیگر جایی برای خود در ماتحت دشت سیبری نداشت شروع کرد به کوچ کردن و از اقبالی نه چندان بلند غلت خوردند تووادی ایران  ( البته تعدادیشان ) ( قابل ذکر آنکه همین عده مختار بودند به فرنگ رفته و حتما تا به حال یه پا انسانهای متمدن و متدیوس می شدند )

اما پیشانی نویسشان ایران بود و نواحی معتدل کوهستانی شمال و غرب و مرکز .

و شغل اجدادشان چه بود ؟

رمه داری (البته این مطالب را از توبره خودم در نیاوردم بلکه ناخنکی زدم به کتب تاریخی ) به هر حال این نژاد آریا به همراه تمام مایملکشان که یک مشت گاو و گوسفند و بز و اسب از دهش ایزدان بود بیتوته کردند در نواحی فوق و خلاصه نه اینکه زیاد تن پرور ( به اصطلاح امروزی پرورش اندام = ر. ک شاهنامه و غولان مازندران ) بوده اند . با کشاورزی و کاشت و داشت و برداشت میانه ای نداشتند و باز به همان دلیل پرورش اندام کاری ( اصطلاح با ادبانه ) هم چین نای دویدن و این چیزها را هم نداشتند و از انجا که طبق ضرب المثل معروف خدا برای آدم تنبل می سازد ( رک . نفت و اعراب و عیش و نوش ) روز به روز بر تعداد رمه ها افزوده می شد و خوب چه کسی حال و حوصله جمع کردن گوسفنهای زبان نفهم را داشته . به ویژه اگر بز اخوشی هم داخل گله می بوده .

لاجرم این سگ مهربان بوده که هر روز جور انسانها را می کشیده صبح تا شب مراقب پراکنده نشدن رمه ها در چراگاه و البته حفاظت جانشان از شر گرگ ها ( حال اینجا باید پرسید که چرا این دو پسر عمو سگ و گرگ روبروی همدیگر قرار گرفته اند . شاید سگ متمدن و با فرهنگ و با سواد شده بوده و گرگ هنوز تو یللی تللی و بی خیالی تمدن )

وجود سگ از همین روی باعث آرامش خیال چوپانان و چرندگان بود شبان یا همان چوپان می رفت زیر سایه درختی لم می داد و شروع می کرد به نی زدن و سگ پاسوخته سگ دو که نکنه گرگی ناغافل از راه برسد و گوسفدی را جر دهد. همین سگ هنگام شب باز شغل شریف نگهبانی را همچنان به دوش می کشید .

شب تا صبح واق واق که گرگ ها ودزدها (این دزدها نیز در واقع بی خیال تمدن بودند ) حساب کار دستشان بیاید. و آن وقت این آریایی از خود راضی تکه استخوانی جلوی سگ می انداخت با مقدار متنابهی ناز و نوازش. و بعد اکرام و تکریم و داخل آدمیزاد کردن و  از قضا حتی داخل امورات متعلقه مذهبی شدن سگ ( هنر هندوانه زیر بغل دادن ) و مگر سگ چه می خواهد. همین چیزها را . این سگ ها عاشق یک جو محبتند حتی ظاهرانه اش .

 باور نمی کنید رجوع کنید به طالع بینی کسانی که در سال سگ روی خشت افتاده اند و زبانم لال چه کسی جرات می کرد به سگ چخه بگوید .اصلا برایشان شگون نداشت و می ترسیدند از آه سگ .حال چه شد که سلاح چخه از تو دهان گاله مردم درآمد خود حدیثی است .

حال و روز سگ اما در اعصار بعدی خیلی مگسی شد .

با ورود اعراب به ایران و بعد از آن اسلام یواش یواش این حیوان محترم به یک حیوان بی محترم تبدیل شد و جایگاه رفیعش را شتر گرفت .

عربی که تو بادیه  وول می خورد زیر تیغ آفتاب و روی شن روان جان می کند چه نیاز ی داشت به سگ ؟

در آن محیط خشک و یبس بدن سگ پر می شد از جک و جانور و همیشه پوزه اش کثیف و زبان درازش یک زرع و نیم و البته پر از میکروب و  به قولی شیطان .

اما شتر حیوان زبان نفهم می توانست خر حمالی کند تو بیابون بدون اینکه تا مدت ها آبی نوش جان کند .تازه وقتی هم صاحبش از عطش رو به موت می شد همان حیوان را زمین میزد و شکمش را سفره می کرد و آب درونش را کوفت جان . از پوست شتر تو بادیه چادر می ساخت و از روده اش نخ و از استخوانش سلاح ( رک : فتح ایران به دست اعراب که بیشترشان از استخوان ران شتر بجای سلاح استفاده می کردند نه که یه نموره مثل گرز ایرانیهاست ) از پشمش لباس و از گوشتش ....

وهند

این هم نژاد ایرانی برعکس خیلی کاری و فعال و تا حدودی هم ذلیل و تو سری خور از آنجا که خوشبختانه وقت تا حدی یارشان بودچپیدند آنور رود سند.هوای عالی- پربارانی-زمین حاصلخیزودشتهای وسیع.

و شروع کردند به دولا شدن و از تو زمین چیزکی بیرون کشیدن و خلاصه ختم شد به کشاورزی و یا همان کاشت وداشت و برداشت. گاو اما در میانشان عصای دستی بود. زمین شخم میزد بار میکشید شیر میاورد و دم آخر بعد از آنکه ریق رحمت را سرمی کشید گوشت تنش قوت لایموت این هندوان قانع.

الغرض جون به لبم رسید تا بگم بابا بیخود پاچه این سگ مظلوم را نگیرید واینقدر سنگش نزنید و اف برایش نگوئید . کمی به پشت کله تان نگاه کنید و بعد ...

بعدش را خودتان بدانید .

(من این مطلب را از یک جایی دزدیده ام.)
 
      

کولی ریش دار

                                                           

Bearded Collies

کولی ریش دار 

 

 

این نژاد یکی از قدیمی ترین سگهای گله اسکاتلندی است.
پوشش: صاف، خشن و ضخیم، که کمی موج
دار است بهمراه فری نرم.
رنگ: خاکستری روشن، بلوطی متمایل به قرمز، سیاه، آبی و تمام پرده های خاکستری، قهوه ای (یا شنی بهمراه یا بدون نقاط سفید رنگ)
خصوصیات ظاهری: سری پهن، گوشهای افتاده، بدن بلند، دم افتاده
اندازه:                      نر: قد:  
inc 22-21                    وزن:  60-40 پوند
                                ماده: قد:  
inc 21-20                 وزن: 60-40 پوند
نگهداری: از تحرک زیاد لذت می برد. نیازمند برس کشیدن روزانه
است
خصوصیات رفتاری: سگی هوشیار، با اعتماد به نفس بالا و فعال است بسیار مهربان بوده با کودکان خوش اخلاق است و می تواند حیوان دست آموز خوبی باشد

غذا: متوسط             مراقبت: متوسط        فضا : متوسط                         
تحرک: متوسط

 

 

 

 

 

 

 

      

من

                              من؛
                                  
اگه آدم می شدم.
                                           
                                           
                                

من همون سگ سمت چپم.
سگی با زبونی درازتر از اونچه صاحابم و حتی پدر عزیزم انتظار داشت. وووف




به من اینجوری نگاه نکنین؛ زنجیری رو که پاره کردم از جنس فولاد بود.